O takiej porze dnia, kiedy słońce nie oświetlało już wszystkiego dokładnie, jeszcze łatwiej było pobudzić wyobraźnię. A może to wcale nie wyobraźnia, tylko pod osłoną nocy stwory zaklęte w kamienie ożywają? Nie da się ukryć, że było magicznie i bardzo, bardzo cicho. Na szlaku nie spotkaliśmy nikogo. Wyjęliśmy z plecaka czołówki i ruszyliśmy oznakowaną ścieżką, kierującą się w stronę parkingu, na którym zostawiliśmy samochód.