PARK NARODOWY "BORY TUCHOLSKIE"

Czas na mrożącą krew w żyłach ekspedycję na tereny znajdujące się najbliżej cielska lodowego olbrzyma. Ubierzmy się ciepło i naszym ekspedycyjnym okrętem cofnijmy się w czasie o jakieś dziesięć tysięcy lat. Znajdźmy doskonały punkt obserwacyjny. Może być na gliniastym wzniesieniu, na którym dodatkowo znajduje się wielki głaz. Wejdźmy na niego i spójrzmy przed siebie. Widać gołym okiem, że Lódwilk wycofuje się na daleką północ, choć nadal jego wysokość jest imponująca – prawie tysiąc metrów! Przed jego czołem trwa dzieło tworzenia nowego krajobrazu. Słychać szum wody. Huczą wodne dłuta Lódwilka. Drążą rynny w ziemi. Woda, której wszędzie jest pełno, wylewa się z bram lodowcowych, z jego grzbietu, i rozlewa się po okolicy, niosąc ze sobą niewyobrażalne ilości pyłów, żwirów i piasków. Nagle słychać wielki trzask! Kolejne bryły lodu odrywają się od cielska Lódwilka i z impetem spadają na ziemię. Dobrze, że nas tam nie ma! W ścianie lodowej widać wielki głaz – niebawem on także spadnie na ziemię. Lódwilk traci swoją kolekcję, którą nosił na grzbiecie. Niektóre części cielska same się odłączają i od tej pory stają się martwym lodem. Z roku na rok słońce świeci coraz mocniej, a cielsko Lódwilka słabnie i się rozdziela. Władca wycofuje się na północ. Jeśli ktoś stanie na gliniastym wzniesieniu, zobaczy jak na dłoni ostatnie chwile Lódwilka, który rozpada się na kawałki. Przed jego czołem widać coraz więcej samotnych brył lodowych, coraz więcej widocznych rynien po wodnych dłutach. Obracamy się za siebie. Patrzymy na południe… Widać piaszczystą równinę, którą utworzyły wody niosące materiał sprzed czoła lodowca. Równina rozciąga się niczym stożek. Na horyzoncie widać wielką rzekę, która płynie równolegle do cielska Lódwilka. Wow! Stoimy między lodowym władcą a wielką pradoliną. Piaszczysta kraina ma w sobie coś tajemniczego. Na płaskiej powierzchni widać ślady rynien, gdzieniegdzie wystają bryły martwego lodu otoczone piaskiem, w innym miejscu martwy lód się wytopił i pozostała woda. Te wszystkie rysy na piasku, lodowe bryły i wytopiska tworzą jakiś symboliczny znak, jakiś napis. Może Lódwilk chce coś jeszcze powiedzieć? Coś po sobie zostawić? Napisać swój dziennik lodowej odysei? Trudno to odczytać. Jest zimno i mokro. Wracajmy naszym okrętem do czasów współczesnych.

Dziś piaszczysta równina z tajemniczymi znakami porośnięta jest sosnowym lasem. Miejsca po martwych bryłach lodu i rynnach wypełnione są wodą – to piękne jeziora. Gdzieniegdzie wystaje głaz z kolekcji Lódwilka. Teraz nasz bohater śpi w swoim górskim gnieździe za kołem podbiegunowym, a my możemy spokojnie wędrować po jego terytorium chronionym w Parku Narodowym „Bory Tucholskie”. Dookoła widać sosnowe lasy. Nie ma się co dziwić – na piaszczystym sandrze jest im najlepiej. Tak bujną sosnową krainę spotkamy jeszcze tylko w Kampinoskim Parku Narodowym. Ale tu jest coś jeszcze: wyjątkowo piękne dywany chrobotków – porostów, które nadają niepowtarzalny klimat parkowi i jego otulinie. Warto je zobaczyć. W granicach Parku Narodowego „Bory Tucholskie” chronionych jest dwadzieścia jeden jezior. Wśród nich cud natury: Struga Siedmiu Jezior. Jest to siedem polodowcowych jezior połączonych jednym ciekiem wodnym. Warto je zobaczyć. Ruszając na spotkanie przygody, przypomnijcie sobie zimową wyprawę do Wigierskiego Parku Narodowego. Tam w granicach parku są chronione 42 jeziora. Jeśli połączyć te jeziorne parki w wyobraźni, ukazuje się wyjątkowa panorama polodowcowej krainy pełnej życiodajnej wody. Do kolekcji jezior dodajcie jeszcze te chronione w Drawieńskim Parku Narodowym (16), w Wolińskim PN (8) oraz te do odkrycia podczas kolejnej wyprawy – w Wielkopolskim Parku Narodowym (11). Jeżeli dodamy do całej kolekcji kolejne cztery chronione w Słowińskim PN, to ostatecznie naliczymy sto dwa jeziora w sześciu nizinnych parkach narodowych. Ta ciekawostka budzi wyobraźnię i zachęca do zobaczenia tych, które są udostępnione do podziwiania.

HORYZONT DALSZEJ PRZYGODY:

Nie ustawajmy w poznawaniu czasów, w których lodowy olbrzym odchodził z terenów Polski. Oprócz jezior i równin sandrowych jest jeszcze mnóstwo naturalnych rzeźb i cudów, jakie pozostawił po sobie Lódwilk. Wyruszamy do wyjątkowej galerii dzieł chronionych w Wielkopolskim Parku Narodowym. Dzika Odyseja pełna jest przyrodniczych niespodzianek i niezwykłych odkryć. Niech Wasza Dzika Księga Życia wypełni się skarbami geologicznymi, botanicznymi i zoologicznymi, a Rodzinny Dziennik Ekspedycyjny miłymi wspomnieniami. Do zobaczenia na szlaku, pa, pa! Niezapomniana przygoda trwa! Krystian Tyrański, Dzika Odyseja®