BABIOGÓRSKI PARK NARODOWY

Drugą część księgi odkrywców otwieramy w Babiogórskim Parku Narodowym. Przy dobrej pogodzie z grzbietu Babiej Góry będzie można zobaczyć kres podróży – Tatrzański Park Narodowy. To ważne, aby na tym etapie wyzwania wzmocnić swoją motywację. Pierwsze takie „spojrzenie w dal” odbyło się na początku wielkiej wyprawy. Tym razem to spojrzenie będzie już inne, bardziej świadome. Za nami już dwanaście etapów ekspedycji, dwanaście rozdziałów opowieści o terytorium lodowego olbrzyma. Stając na Babiej Górze, można zaktualizować „wewnętrzny kompas” przed wyprawami do kolejnych dziesięciu parków narodowych.

Stajemy na stokach górskiej granicy, której Lódwilk nigdy nie przekroczył. Patrząc na północ – w stronę morza, oczami wyobraźni można przywołać wszystkie wyprawy przeżyte w nizinnych parkach narodowych, a patrząc na wschód i na zachód warto przywołać obrazy górskich krain. Każda z nich dopowiada wyjątkową historię do całej opowieści. Panorama północnych rejonów dzikiego królestwa staje się coraz pełniejsza. Coraz mocniej doświadczamy też dynamicznych zmian w przyrodzie: zmieniające się pory, aktywności i wędrówki zwierząt, zachowania roślin. Tętno dzikiego królestwa bije swoim rytmem i z wyprawy na wyprawę staje się bardziej wyczuwalne.

W Babiogórskim Parku Narodowym można doświadczyć czegoś wyjątkowego. Babia Góra nazywana jest królową niepogód. W kilka dni można przeżyć zmienności pór roku. Jednego dnia o wschodzie słońca można czerpać radość z ogrzewającego słońca, po południu chować się przed deszczem, a następnego dnia rano z zadziwieniem i niedowierzaniem przecierać oczy, widząc zaśnieżoną krainę. Największym wyzwaniem do podjęcia w tym parku będzie wejście na szczyt Babiej Góry. Ze względu na występującą tu inwersję można natrafić na zapierające dech w piersi widowisko morza chmur. Dzika Odyseja to wyprawa, która przypomina morską ekspedycję. Babia Góra otoczona chmurami z pewnością przywoła obraz przyrodniczej wyspy. Gdzieś w oddali będzie można dostrzec wyspę Gorczańskiego, Pienińskiego i Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Gdyby nie udało się trafić na widowisko morza chmur, nie ma co narzekać. Oczom ukaże się kolejna odsłona wyjątkowej Kotliny Orawsko-Nowotarskiej, która za czasów lodowego olbrzyma była arką przyrody. Widok na zaginione królestwo traw – na lodowcową sawannę – niech przywoła wszystkie opowieści o zwierzętach i ludziach żyjących w cieniu lodowego olbrzyma. W czasach świetności Lódwilka na Babiej Górze znajdowały się lodowce górskie. Jeden z nich wypełniał Żleb Poszukiwaczy Skarbów. Brzmi wymownie! Podczas Dzikiej Odysei poszukujemy przecież zaginionych skarbów, pozostałości, znaków „lodowej cywilizacji” i nasze odysejki. Warto wytropić w Internecie informacje o miejscach zalegania lodowców górskich i spróbować je odnaleźć w terenie.

HORYZONT DALSZEJ PRZYGODY:

Nie schodzimy z gór. Udajemy się na kraniec górskiej granicy terytorium lodowego olbrzyma. Ruszamy do Bieszczadzkiego Parku Narodowego, aby uczestniczyć w niecodziennym słuchowisku zapowiadającym jesień. Dzika Odyseja pełna jest przyrodniczych niespodzianek i niezwykłych odkryć. Niech Wasza Dzika Księga Życia wypełni się skarbami geologicznymi, botanicznymi i zoologicznymi, a Rodzinny Dziennik Ekspedycyjny miłymi wspomnieniami. Do zobaczenia na szlaku, pa, pa! Niezapomniana przygoda trwa! Krystian Tyrański, Dzika Odyseja®