BABIOGÓRSKI PARK NARODOWY

Drugą Księgę Przygód na Szlaku Dzikiej Odysei warto rozpocząć w Babiogórskim Parku Narodowym, który urzeknie swoim górskim klimatem. Przy dobrej pogodzie będzie można zobaczyć ostatni etap podróży – Tatrzański Park Narodowy. To ważne, by zobaczyć kres przygodowego wyzwania i wzmocnić motywację. Pierwsze takie „spojrzenie w dal” odbyło się na początku wielkiej wyprawy – w Pienińskim Parku Narodowym. To spojrzenie w dal będzie już inne, bardziej świadome. Już szósty raz stajemy na stokach górskiej granicy terytorium lodowego olbrzyma. Patrząc na północ – w stronę morza, oczami wyobraźni można przywołać wszystkie wyprawy przeżyte w nizinnych parkach narodowych, a patrząc na wschód i na zachód warto przywołać obrazy górskich krain. Każda z nich dopowiada wyjątkową historię do całej opowieści. Panorama północnych rejonów dzikiego królestwa staje się coraz pełniejsza. Stając na Babiej Górze można zaktualizować „wewnętrzy kompas” przed wyprawami do kolejnych dziesięciu parków narodowych. Poznając terytorium lodowego olbrzyma coraz czytelniej widać też dynamiczne zmiany w przyrodzie jakie zachodzą podczas całego roku: zmieniające się pory, aktywności i wędrówki zwierząt, zachowania roślin. Tętno dzikiego królestwa bije swoim rytmem. Z wyprawy na wyprawę staje się bardziej wyczuwalne.

W Babiogórskim Parku Narodowym można doświadczyć czegoś wyjątkowego. Babia Góra nazywana jest królową niepogód. W kilka dni można doświadczyć dynamiki wielu pór roku. Jednego dnia o wschodzie słońca można czerpać radość z ogrzewającego słońca, po południu chować się przed deszczem, a następnego dnia rano z zadziwieniem i niedowierzaniem przecierać oczy widząc zaśnieżoną krainę. Największym wyzwaniem do podjęcia w tym Parku będzie wejście na szczyt Babiej Góry. Wrzesień to doskonały czas na tę przygodę. Ze względu na występującą inwersję można natrafić na zapierające dech w piersi widowisko morza chmur. Dzika Odyseja to wyprawa, która przypomina morską ekspedycję. Babia Góra otoczona chmurami z pewnością przywoła obraz przyrodniczej wyspy. Gdzieś w oddali będzie można dostrzec wyspę Gorczańskiego, Pienińskiego i Tatrzańskiego Parku Narodowego. Gdyby nie udało się trafić na widowisko morza chmur, nie ma co narzekać. Przed oczami ukarze się kolejna odsłona wyjątkowej Kotliny Orawsko-Nowotarskiej, która za czasów lodowego olbrzyma była niezwykle żywą arką przyrody. Widok na zaginione królestwo traw – na lodowcową sawannę niech przywoła wszystkie opowieści o zwierzętach i ludziach żyjących w cieniu lodowego olbrzyma. W czasach świetności Lódwilka, na Babiej Górze znajdowały się lodowce górskie. Jeden z nich wypełniał Żleb Poszukiwaczy Skarbów. Brzmi wymownie! Podczas Dzikiej Odysei poszukujemy przecież zaginionych skarbów, pozostałości i znaków „lodowej cywilizacji”. Warto wytropić w Internecie informacje o miejscach zalegiwania lodowców górskich i spróbować je odnaleźć w terenie.

HORYZONT DALSZEJ PRZYGODY:

Nie schodzimy z gór. Udajemy się na kraniec górskiej granicy terytorium lodowego olbrzyma. Ruszamy do Bieszczadzkiego Parku Narodowego, by uczestniczyć w niecodziennym słuchowisku zapowiadającym jesień. Szlak Dzikiej Odysei jest pełen przyrodniczych niespodzianek. Niech Wasza Dzika Księga Życia wypełni się skarbami geologicznymi, botanicznymi i zoologicznymi, a Rodzinny Dziennik Ekspedycyjny miłymi wspomnieniami. Do zobaczenia na Szlaku pa pa! Niezapomniana przygoda trwa! Krystian Tyrański, Dzika Odyseja®