SŁOWIŃSKI PARK NARODOWY

To właśnie tu Lódwilk pożegnał się z Polską. Jego cielsko odcisnęło ostatni ślad, którego nie da się przeoczyć. Aby dotrzeć do Słowińskiego Parku Narodowego od strony lądu, trzeba przedostać się przez wzniesienia, które powstały pod ciężarem wielkiej stopy naszego bohatera. Dopiero za łańcuchem wzgórz rozpościera się niezwykle malownicza kraina parku. We wnętrzu lódwilkowego tropu znajduje się dziki amfiteatr. Na jego scenie każdego dnia odbywa się zapierające dech w piersi widowisko opowiadające o dzikiej odysei lodowego olbrzyma. W Pienińskim Parku Narodowym, wapienne skały do złudzenia przypominają lodowe cielsko Lódwilka. W wielu parkach można podziwiać galerię tworzonych przez niego naturalnych rzeźb. Tu, w Słowińskim Parku Narodowym, jesteśmy świadkami nieustannie trwającego widowiska – nieustannej sztuki wystawianej bez żadnych przerw. Aktorami widowiska są ziarenka piasku i rośliny, reżyserem wiatr, a orkiestrą morskie fale.

Ziarenka piasku – mistrzowie pierwszego planu nieustannie docierają do amfiteatru. Tu kończy się ich morska odyseja, która początek miała na brzegu chronionym w Wolińskim Parku Narodowym. Oderwane od klifów, pożarte przez morze, zostały oczyszczone. Wraz z prądami morskimi ruszyły w daleką wyprawę na wschód, a dzięki falom morskim znów znalazły się na brzegu. Do twórczego dzieła przystąpił wiatr, osuszając niestrudzonych wędrowców i porywając ich w podniebną odyseję. Ziarenka piasku, unosząc się nad ziemią, ruszają na scenę, aby odegrać niebywałe przedstawienie. Niektóre ziarna są zatrzymane przez trawy, mchy i drzewa, ale większość dociera do celu – do miejsca tworzenia się wędrujących wydm. Imponujące widowisko właśnie się rozpoczyna. Piaszczyste olbrzymy suną powoli przed siebie. To uroczysty marsz po scenie teatru. Ich widok nie pozostawia nikogo obojętnym. Morskie fale wybijają rytm. Wędrujące olbrzymy zaczynają śpiewać. O czym? Jest to pieśń o wyprawach Lódwilka, który ma moc kruszyć najtwardsze skały gór Skandynawii i zamieniać je w drobny mak. Ziarenka wiedzą, o czym śpiewają, bo same to przeżyły. Wędrujące wydmy ustawiają się jedna za drugą. Do złudzenia przypominają lodowe cielsko. Powoli przesuwają się po scenie. To obraz następujących po sobie epok lodowych, kolejnych nasunięć Lódwilka. Nagle na scenę wybiegają trawy, rosiczki i małe sosenki. Zaczynają tańczyć pomiędzy wydmami. Ukazują zarówno piękno dzikiego świata, jak i jego nietrwałość, gdyż potężne cielska pochłaniają kolejne dywany zielonych oaz. Wydmy wraz z roślinami tworzą ostatni układ widowiska. Zielone dywany roślin układają się w kształt klepsydry. Przesypujący się piasek ukazuje upływający czas. Dzika klepsydra odlicza czas… czas do kolejnego przybycia lodowego władcy. Dzikie widowisko trwa…

Przygoda w Słowińskim Parku Narodowym zamyka wielką opowieść o polodowcowym charakterze polskich parków narodowych. To właśnie z tych nadmorskich terenów Lódwilk odszedł najpóźniej. Stojąc na plaży i wpatrując się w zachodzące słońce, spójrzcie także na daleką północ – to właśnie za horyzontem znajduje się gniazdo lodowego olbrzyma, gniazdo uwite z gór północnej Skandynawii.

HORYZONT DALSZEJ PRZYGODY:

Lódwilk na pewien czas opuścił swoje terytorium. Obecnie trwa w wielowiekowym śnie wysoko w górach Skandynawii. Kiedy się zbudzi? Kiedy znów wyruszy w swoją lodową odyseję? Bliżej odpowiedzi znajdziemy się w Tatrzańskim Parku Narodowym. Dzika Odyseja pełna jest przyrodniczych niespodzianek i niezwykłych odkryć. Niech Wasza Dzika Księga Życia wypełni się skarbami geologicznymi, botanicznymi i zoologicznymi, a Rodzinny Dziennik Ekspedycyjny miłymi wspomnieniami. Do zobaczenia na szlaku, pa, pa! Niezapomniana przygoda trwa! Krystian Tyrański, Dzika Odyseja®